W związku z tym, że płyty główne stanowią podstawowy element konstrukcyjny schodów, należy zwrócić szczególną uwagę na ich prawidłowe rozmieszczenie i zamocowanie w belce lub płycie spocznika. Po ułożeniu zbrojenia przygotowujemy mieszankę betonową o konsystencji plastycznej o klasie ustalonej w projekcie budynku (najczęściej stosowany jest beton klasy B15). Układanie mieszanki betonowej zaczyna się od dołu danego biegu kolejnymi stopniami ku górze, ze zwróceniem uwagi na konieczność przestrzegania szczelnego wypełniania formy schodów betonem. Przy betonowaniu należy obserwować, czy beton nie rozsadza skrzyni biegowej, czy stojaki (stemple) rusztowania nie osiadają lub nie przekrzywiają się, czy kliny i gwoździe nie puściły itp. Wszystkie uszkodzenia deskowania powstające w czasie betonowania trzeba niezwłocznie usunąć. W betonowanych schodach pozostawić otwory dla zamocowania balustrady. Ułożony beton należy w okresie twardnienia (ok. 2 tygodni) odpowiednio pielęgnować (szczegółowe informacje an temat schnięcia betonu są zawarte w innym artykule).

Schody żelbetowe monolityczne z biegami wspornikowymi Schody z biegami wspornikowymi składają się ze stopni i cienkiej dolnej płyty. Brzegi schodów są utwierdzone jednym końcem w murze oraz połączone z żelbetowymi belkami spocznikowymi. Zbrojenie takich schodów składa się: – ze zbrojenia stopni trzema prętami stalowymi średnicy 8^-10 mm, umieszczonymi przy nosku podnóżka; – ze zbrojenia płyty dolnej, tj. prętów głównych i rozdzielczych; pręty główne układa się prostopadle, a rozdzielcze równolegle do ściany; pręty rozdzielcze biegów wchodzą w belki spoczników. Zamocowanie biegów w murze uzyskuje się za pośrednictwem belki żelbetowej szerokości 18 cm -przy biegu 1,0 m, oraz 25 cm – przy szerokości biegu od 1,0 do 1,5 m. Belka taka powinna być wykonana równocześnie ze wznoszeniem murów. Do rozdeskowania schodów można przystąpić co najmniej po 14 dobach twardnienia betonu. Rozbiórkę deskowania zaczynamy od usunięcia stojaków, następnie usuwamy rygle, policzki, zastawki, a w końcu skrzynię płyty biegowej – wszystko w odpowiedniej kolejności, aby ewentualnie nie naruszyć konstrukcji.

Ten kto ma małe mieszkanie wie, jak ważny jest każdy skrawek przestrzeni i odpowiednie zagospodarowanie powierzchni z pomocą mebli, które są nie tylko eleganckie i ładne ale i funkcjonalne dostosowując się do potrzeb danego miejsca. Pierwszym przykładem na taki sprytny mebel są stoły i ławy, które można rozkładać znacznie powiększając ich powierzchnię w przypadku gdy mamy gości itp. Dodatkowo ławy często są regulowane na wysokość, co szczególnie przydaje się gdy nie mamy miejsca na tradycyjny stół. W kwestii stołów warto też zauważyć te, które są przymocowane do ściany i które można łatwo złożyć lub rozłożyć, np. w małej kuchni. Drugim typem sprytnych mebli są łóżka. Oczywiście te klasyczne składane, rozsuwane itp, ale dużo ciekawsze są łóżka dziecięce, które w ciągu dnia są jednym tapczanem, a na noc wysuwa się dolną szufladę, która tworzy drugie odrębne łóżko z własnym materacem i na nieco niższym poziomie niż to pierwsze. To praktyczne rozwiązanie dla dzieci tej samej płci i w zbliżonym wieku, czy dla bliźniąt- oszczędzamy wiele miejsca na dziecięca zabawę i mamy dwa łóżka. Trzeci typ to szafy w których montuje się specjalne obrotowe wieszaki czy nawet przesuwane półki. Szafa może być głęboka, ale mamy wtedy łatwy dostęp do tego co jest z tyłu.

Ze względu na przeznaczenie rozróżniamy tynki zewnętrzne i wewnętrzne. Różnią się one rodzajem użytej zaprawy i sposobem wykonania. W zależności od rodzaju zaprawy użytej do tynkowania wyodrębnić można tynki: cementowe, wapienne, cementowo-wapienne, wapienno-gipsowe, gipsowe i cementowo-gliniane. Tynki rzadko wykonywane sąz jednego tylko rodzaju zaprawy. Najczęściej składają się z dwóch lub trzech warstw różnej zaprawy, przy czym pierwszą warstwę (obrzutkę) wykonuje się z zaprawy mocniejszej, np. cementowej lub cementowo-wapiennej, a drugą (narzut) ze słabszej, np. wapiennej. Nigdy na odwrót. Zaprawy tynkarskie tym się różnią od murarskich, że powinny być przygotowane bardzo starannie, przy użyciu składników najlepszej jakości, z czystego i przesianego piasku. Składniki powinny być bardzo dokładnie wymieszane – za każdym razem jest to podkreślane, ale jest to bardzo ważne przy budowie domu. Przed przystąpieniem do tynkowania zapoznać się trzeba z treścią artykułów omawiających materiały budowlane i zaprawy.

Świeży tynk zewnętrzny należy chronić także przed ulewnym deszczem, zwłaszcza ukośnym. W tym celu również możemy posłużyć się folią. W temperaturach niższych niż zalecane (15-r-20°C) proces wiązania zaprawy przebiega zbyt wolno, co w znacznym stopniu utrudnia tynkowanie. Tynkowanie w temperaturze niższej niż 5°C nie jest wskazane, a poniżej 0°C wręcz nieskuteczne, bo przemarznięty tynk odpadnie. Nie powinniśmy również dopuścić do przemarznięcia świeżych tynków, zanim zaprawa uzyska dostateczną wytrzymałość. Do uzyskania takiej wytrzymałości potrzeba przynajmniej 2 dni o temperaturze nie niższej niż 5°C. Tynk wykonany z zaprawy, która zamarzła w czasie wiązania, po odtajaniu rozsypuje się w proszek. Dlatego powinniśmy zrezygnować z wykonywania elewacji zimą, wczesną wiosną i późną jesienią, tj. w okresach, w których mogą nastąpić nagłe spadki temperatury. Możemy jednak przy spełnieniu pewnych warunków tynkować zimą pomieszczenia wewnątrz domu. Warunki te nie są nie do wypełnienia, ale warto się zastanowić, czy nie jest lepiej poczekać do wiosny.