Świeży tynk zewnętrzny należy chronić także przed ulewnym deszczem, zwłaszcza ukośnym. W tym celu również możemy posłużyć się folią. W temperaturach niższych niż zalecane (15-r-20°C) proces wiązania zaprawy przebiega zbyt wolno, co w znacznym stopniu utrudnia tynkowanie. Tynkowanie w temperaturze niższej niż 5°C nie jest wskazane, a poniżej 0°C wręcz nieskuteczne, bo przemarznięty tynk odpadnie. Nie powinniśmy również dopuścić do przemarznięcia świeżych tynków, zanim zaprawa uzyska dostateczną wytrzymałość. Do uzyskania takiej wytrzymałości potrzeba przynajmniej 2 dni o temperaturze nie niższej niż 5°C. Tynk wykonany z zaprawy, która zamarzła w czasie wiązania, po odtajaniu rozsypuje się w proszek. Dlatego powinniśmy zrezygnować z wykonywania elewacji zimą, wczesną wiosną i późną jesienią, tj. w okresach, w których mogą nastąpić nagłe spadki temperatury. Możemy jednak przy spełnieniu pewnych warunków tynkować zimą pomieszczenia wewnątrz domu. Warunki te nie są nie do wypełnienia, ale warto się zastanowić, czy nie jest lepiej poczekać do wiosny.

Przeznaczenie tynków Tynkowanie jest najczęściej stosowanym sposobem wykończenia powierzchni ścian, stropów (sufitów), filarów itp. Tynki, zwane również wyprawami, wykonuje się z różnego rodzaju zapraw, które nakłada się cienką warstwą na podłoże. Powłoki tynkarskie wykonuje się zarówno ze względów użytkowych, jak i estetycznych. Użytkowe znaczenie tynku polega na zabezpieczeniu budynku przed stratami ciepła i przed szkodliwym działaniem czynników atmosferycznych. Wyprawy chronią ściany przed zawilgoceniem i niekiedy również przed ogniem, gdy pokrywają elementy palne lub nieodporne na ogień. Ze względu estetycznych tynki stosuje się w celu nadania elementom równej i gładkiej powierzchni przygotowanej do malowania albo w celu ukształtowania form architektonicznych, np. gzymsów. Koszt wykonania tynków jest stosunkowo wysoki i dochodzi do 10% kosztów budowy całego domu. W robotach tynkarskich koszt robocizny z reguły jest znacznie wyższy niż koszt zużytych materiałów, własnoręczne wykonanie tynków może więc być źródłem znacznych oszczędności.

Murów i stropów, szczególnie ceglanych, nie należy tynkować bezpośrednio po ich wykonaniu, ponieważ świeże mury i stropy osiadają wraz z gruntem i kurczą się wskutek wysychania zaprawy użytej do murowania, co może powodować pękanie tynku. Ponadto tynkowanie mokrych i nadmiernie zawilgoconych ścian i stropów utrudnia ich wysychanie, tak więc do robót tynkarskich przystępować się powinno nie wcześniej niż po 2 miesiącach od wykonania i zamknięcia (założenia okien i drzwi) stanu surowego. Aby uniknąć niepożądanego kucia tynku (poprawiony tynk zawsze pozostawia ślady), należy przed przystąpieniem do tynkowania bezwzględnie wykonać instalację elektryczną oraz ewentualnie telefoniczną i sygnalizacyjną (dzwonek, domofon). Podobnie instalację odgromową zakłada się przed wykonaniem elewacji. Nie tynkuje się również pomieszczeń lub ścian, w których zakładane będą instalacje wodociągowe, kanalizacyjne i centralnego ogrzewania wymagające przekucia. Najlepszą porą do wykonywania tynków, zwłaszcza zewnętrznych, jest wiosna i jesień, zaś najodpowiedniejszą temperaturą powietrza: 15 do 20°C.